Mijn werk als podiumkunstenaar is grotendeels een uitdrukking van wie ik ben. En dat is op zichzelf al een van de grootste en kleurrijkste ontdekkingstochten van mijn leven. Ik hou ervan om het leven te beleven als een spel, dat ons steeds dichter bij onze pure kern brengt. En ik voel me het meest gelukkig wanneer ik dat avontuur met anderen kan delen.

Als kind van twee muzikanten, dat later naar de Vrije School ging, werden muziek, theater en dans al vroeg als een taal voor me.

Later ben ik ze, naast als manier om verhalen te vertellen, ook als vorm van healing gaan ontdekken.

In theater is, net als in onze verbeelding, alles mogelijk. In die wereld, met liefde als grondtoon, creëer ik graag een ruimte waarbinnen je de weidsheid en wijsheid van je eigen hart kunt ervaren.

Ik heb een grote liefde voor de Aarde en al haar bewoners, en een passie voor spelen, multidimensionaliteit en ons lichaam als fantastisch instrument.

In gesprek met Fenna Mei Mei

Hoe ben je podiumkunstenaar geworden, ben je zo geboren of is daar een lange weg aan vooraf gegaan?
Het voelt voor mij heel natuurlijk om op het podium te staan, het is nooit iets geweest waarvoor ik iets moest overwinnen, of wat ik heel erg spannend vond. Het voelt alsof ik op een bepaalde manier met mezelf samenval als ik eenmaal bezig ben.

Wist je dat al heel vroeg, dat dit was wat je wilde gaan doen?
Ja, maar het heeft ook wel gewisseld. Er was ook een tijd dat ik heel graag schrijfster wilde worden.

Als je zelf liedjes schrijft ben je toch ook een schrijfster?
Ja, dat is waar. En wie weet schrijf ik ook nog wel ooit een boek 🙂
Het is ook zo dat ik in zo’n muzikaal nest ben opgegroeid, mijn ouders zijn allebei muzikant. Best een privilege…
En tegelijk ook ontzettend ingewikkeld want je gaat jezelf dan vergelijken met professionele musici die van blad kunnen spelen,
en alles ‘meteen’ kunnen. Maar goed, het was altijd heel gewoon voor mij om muziek te maken.

Waar merkte je dat aan?
Dat ik muziek heel gemakkelijk onthoud en dat het heel vanzelfsprekend is voor me, net als eten en praten en slapen…
Muziek was er gewoon altijd. Ik hoefde er niet over na te denken, het is onderdeel van wie ik ben.
Mijn ouders hebben me nooit gepusht in de muziek, het ging meer spelenderwijs. Dan kwam ik thuis terwijl mijn vader een stuk aan het arrangeren was, en dan riep hij: “maatsoort?” Vaak van die onregelmatige zigeunermuziek maatsoorten of Zuid-Amerikaanse ritmes die hij speelde met zijn trio. Dus daar ben je wel in thuis? Ja, en dat zou ik ook nog wel meer willen doen, ik hou wel van die onregelmatige ritmes.

Je bent zangeres, je bent danseres en je bent actrice/ theatermaakster.
Ligt er daarbij één meer op de voorgrond, of zijn ze alle drie even belangrijk voor je?
Ze zijn alle drie gelijkwaardig, alle drie echt wezenlijk voor me. Maar ze vertegenwoordigen wel ieder een ander aspect van mij.
In muziek kan ik ‘channelen’, en dan bedoel ik meer een energie die ik kanaliseer dan dat het over de muziek als iets technisch gaat, ik doe gewoon mijn mond open…dat voelt heel natuurlijk.

Theater is mijn ‘verhalen vertellen’ kwaliteit, een wereld scheppen. In theater zijn voor mij altijd muziek en dans verweven. Theater is eigenlijk ‘de ruimte’ waarin alles plaatsvindt.

Dans en muziek zijn voor mij onlosmakelijk met elkaar verbonden. In de dans neem ik de muziek vanzelfsprekend als uitgangspunt. Ik zou bijna willen zeggen: zonder muziek is er geen dans, maar dat geloof ik ook niet helemaal, want dansen in stilte is ook iets prachtigs… Maar ja, stilte is in wezen ook muziek. Muziek is eigenlijk de adem van de dans, het is de drijvende beweging waar de dans overheen gaat, een versiering van is. Ik vind het mooie van dans dat je het lichaam kunt laten spreken, dat het iets heel poëtisch is. En heel direct, omdat je niet via de woorden hoeft te communiceren: we hebben allemaal een lichaam dus iedereen herkent de expressie van wat een bepaalde houding uitdrukt, een bepaalde beweging of een bepaald gevoel dat daarbij hoort. Dat kun je direct opnemen, je hoeft het niet eerst te begrijpen. Er zit geen vertaling tussen, het gaat zo je hart in.

Zingen, dansen en spelen, dat klinkt als wat je als kind graag doet.
Ja, zo is het ook, want geluid maken en bewegen zijn hele basale dingen van je lichaam om in jouw stroom te blijven en expressie te geven aan jouw eigen energie. Als dat gewoon vrij mag stromen, in wat voor vorm dan ook, dan ben je gezond!
En dan komt er nog een beetje speelkracht bij: dan schakel je jouw fantasie in, je gaat voorbij de werkelijkheid die nu hier zichtbaar aanwezig is. En daarmee zet je een deur open waardoor superveel moois naar binnen kan komen. Van wat er allemaal al is, maar wat niet zichtbaar is.

Als je nog maar één voorstelling zou mogen maken in jouw leven, waar zou die dan over gaan?
Het eerste dat in me opkomt is: “wat is de kern van het leven?”

Als ik dan nog maar één voorstelling mag maken dan ga ik ook maar meteen tot de kern 🙂
Maar – als ik heel eerlijk ben – denk ik dat al mijn voorstellingen die ik ooit nog zal maken daar, in verschillende vormen, over zullen gaan. Ik ben altijd op zoek naar datgene wat ons allemaal met elkaar verbindt, als mensen. Om anderen daar weer mee in contact te brengen: met zichzelf, met wat ze voelen, met wie ze zijn. Dat ze verzachten, dat ze een gevoel hebben van thuis komen bij zichzelf, bij hun kern. En ook alles wat daar omheen zit… daar dwars doorheen. We zijn allemaal anders terwijl we ook allemaal in de kern hetzelfde zijn. Dat is niet een kant en klaar ‘klontje” wat ik wil ‘uitleggen’ aan mensen, maar meer een gevoel dat in mij geland is als ‘dit is waarheid voor mij’. Er zijn heel veel verschillende manieren en vormen waarin ik daaraan – aan die waarheid – uiting kan geven.

Wanneer ben jij voldaan na een voorstelling?
Als ik het gevoel heb dat mensen kunnen laten binnen komen wat ik gedaan heb. Dat de inhoud van wat ik maak, de bedding van liefdesenergie en koestering die daar in zit, mensen het gevoel geeft daarin te kunnen ontspannen. Dat ieder de lagen die men heeft opgebouwd om door de wereld heen te bewegen, voor even kan afleggen, en kan thuiskomen.